Dört adet duvar bir araya gelip bir odayı oluşturuyor. Birileri yatağı icat etmişti, köşede fazla yer kaplamayacak şekilde duvara dayanmıştı. Diğer icat edilen ve seri üretime geçirilen eşya adlı parçalar odanın çeşitli yerlerine dağıtılmıştı. Bir insandan daha fazla yer kaplamaktaydılar. İnsanlar için icat edilmişlerdi. İcat edenlerse diğer icat edilen şeylere sahip olabilmek için bunları icat etmişlerdi. Devamlı bir şeyler icat ediliyordu.
Duvarının renkleri bile icat edilmişti, dayanıklıydı pürüzsüz bir yüzeyi vardı, ve babacan bir ifadeyle tüm heybetiyle odanın şeklini oluşturuyordu.Duvarın sol köşelerinin birinde yatak vardı. Yatakta uyumak için bir çarşaf yastık ve yorgana ihtiyaç vardı. Her birinin icatlarından sonra çok fazla üreten olduğu için al benileri olmak zorundaydı ve her biri farklı özelliklerde ve renklerdeydi.
Ancak göz aşinalığından olsa gerek renksiz gelmeye başlarlardı zaman zaman. Her gün bu odaya gelir, bazen nefret eder her şeyi yıkıp dökerdi. Kendisini boğduğundan hayıflanırdı. Ama orada kalabilmek için oraya her ay para basmaktan da kaçınmazdı.
Nasıl bir çelişki olursa olsun bu oda kendisinindi. Buraya gelip kurulmuştu ve mülkiyeti oluşturmuştu. Kendisinden başka kimse oraya giremezdi. Yalnızlıktan bunaldığı o günlerde de insanlar oraya giremezdi. Girmesi için onunla tanışmış olmak şarttı. İnsanlar birbiriyle tanışmadan konuşmazlardı bile.
Tüm bunları düşündüğü anda kapı çaldı....
Kapı nede güzel bir icattı. Hele çalan zil. Kalbi pır pır etmeye başladı demek hayatta yalnız değildi. Birileri onun yalnızlığına ortalık için gelmişti. Saçını düzeltti üstüne başına baktı, gitti kapıyı daha kolay açmak için icat edilen kulpu aşağı indirdi. Kapıyı ve zili icat eden kişiye şükranlarını ilan edeceği o sırada, karşısında ona asık suratla bakan kapıcıya baka kaldı. Çöp saati vaktinden erken gelmişti.
Çöpleri toparlarken içine ahmaklığını ve az önce yaşadıklarının trajikomik ifadesini de ekledi. Tertemizdi artık . Evi de kendi de, zihni de....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder