KOŞULSUZCA HİÇBİR YERE VARDIĞINDA

Ve en nihayetinde bende bir insanım, ulvi bir kuvvetim yok! Bir nefes aralığı yaşamı insanlarla mücadele içinde geçmiş ve kalabalığın arasında fark etmişti ki; her yaşayan canlı yalnızca canlılığını sürüdürmek için vardı. Anladı ki insanları iyiliğini düşünüyorum demek,onlara yaptıklarımdan haz duyuyorum demekten öte bir şey değildi. Görmek ve duymak istediklerini yaşayamaması, onu her gece derin düşüncelerin içine hapsetmiş, milyonlarca hemcinsinden hiç farkı olmadığı gerçeğini unutturmuştu. Evet her kes gibiydi, farklı olduğu düşüncesi farklı olan milyonlar içerisinde eriyip gidiyor, farklılık denizinde bir farkındalık yaratamıyordu. Hemen her gece düşündü. Ne yapacağını ne söyleyeceğini ve nasıl davranacağının küçük hesaplarını yaptı. Bunların çoğunu günü geldiğinde aklına getiremeyecek getirse de yapamayacak. Koşulsuz var oluşunu kabul etmekten öte bir şey olmayacaktı.. Ve bunu fark ettiği an midesine bir kramp girecek acizliğinin getirdikleriyle, en nihayetinde bir insan olduğunu götürecek , ve belkide doğmamış oğlundan utanacaktı ......