GÜN BATIMI TARLALARININ YETERSİZLİĞİ

Yaşamını parçalara ayırmaya karar verdi. Olmasını istemedikleri tekrar ve tekrar oluyor, baştan koyduğu kuralları tıpkı tabuları gibi birer birer yıkılıp geçiliyordu. Amaçsızlığa sürüklenmekte ve bunu artık umursama maktaydı. Günlük yaşamda ne yapılmalıysa onu yapıyor, kimseye ne bir şey söylüyor nede ima ediyordu. İyi biliyordu ki istediği, insanlar bunu anlasındı , kendisi bir şey yapmadan bir gariplik olduğunu anlasınlar onu her zamankinden daha çok sevsinler ilgilensinlerdi. Ancak bu asla olmayacak kelimeleri ağızlarına doldurmuş olduklarından ağızlarını açmaya takatleri kalmayacaktı. O halde ne yapmalıydı?


Parçalara ayırmalıydı yaşamını. Gündelik hayatta ne ise tam tersi olmalıydı, günlük yaşamın sona erdiği anda . Ancak asla bunu kendisi için yapmayacaktı. Aylarca tuttuğu günlükleri bile birileri okur umuduyla objektiflikten uzak yazan o değil miydi? Saklayacağı sırlar hep hazırdı ancak onlar da yoktu şimdi. İşin en acı veren yanı çekmek istediği ilgiyi kabullenmek istemiyor, her defasında ne yapıyorum ben ? sorusunu soruyordu. Kimin için yapıyorum ben sorusu, binlerce nöronlar dan oluşan aklına bir an olsun gelse belki bambaşka yaşama kavuşacak benliğini kavrayacaktı. Ne yazık ki bu olmadı. Ve olmadığından dolayı takati kalmayanlar onunda takatini bırakmamaktaydı...