Her Yolun Uzak Kaldığı Yerin Sahibi

Silik bedenlerin gölgesi nede güzel oynamaktaydı zihninde. Gözlerini kapadığında soğuk yatağı duyumsuyor. Olamadığı geleceğine neden olan geçmişi ile yüzleşiyordu. Hep bu olurdu, kendi kendine savaş açar, uykuya dalana kadar yenilginin tadına varırdı. Ne çok hayıflanmış, ne çok sızlanmış, sızılarını ne çok saklamıştı.

Sakladıkları yüzüne çarptıkça varlığından utanıyor, değersiz benliğine karmaşık duyguları birer hançer gibi saplıyordu. Bir insan kendisinden başka kim bu kadar zarar verebilirdi ki 

?

Soluk kırların üzerinden geçip gitmekteydi güneş. Karların ortasında biten bir kaktüsün çiçek açmasını beklemeyi kim neden söylemişti ? Güneşin yaktığı kayalıklardan çok uzakta şimdi soğuk yatağının ortasındaydı. Gözlerini her kapadığında geçmişin ayak izleri sesinde yankılanıyor, yapmak istediklerinden farklı olanlar gün yüzüne çıkıyordu. 

Yatağına hiç güneş doğmamış, yüzünü hiç sıcaklık yakmamıştı. Gerçekliği çarpıtan yalanlarının sıcaklığı kendinden başka kimi aydınlatmıştı ? Halbuki ne çok beklentileri vardı.Ancak izlemekle yetindi, bekleyenlerin gidişlerini. Birer birer  kalkıp gittiler, son durakta bekleyenler. Geriye vedaları ile bitmek bilmeyen sesleri kalmıştı.

Silik bedenlerin gölgesi oynarken fark etti, şüphesiz en savunmasız olan en ilk gidendi benliğinden. Görülemeyen onun sıkıntısı ön görülemeyenler ise ardındakilerindi. Ak kağıtları tırmalıyıpta vazgeçmişliklerinden  ziyade üç satır kara tırmıktı elinde kalan.Sesi görmenin verdiği alışkanlık duymak istediklerini vermese de yaşam sürmekte, uykusundan önceki son hançeri de aciz benliğine gömmekteydi.

Artık uykunun naif kollarına kendini bırakabilir, bir sonraki yenilgisine kadar gündelik hayatın kişiliği olabilirdi. Kalan yaşamın günlerinde aynı kişi olacak, geceleri hançerlerine yenilerini ekleyecekti. Yaşıyordu..
Sanıyordu ...